"Tamna noći tamna li si, aman, aman, tamna li si. Nevjestice blijeda li si. Nevolja mi blijeda biti, aman, aman. Imam dragog adžamiju. Nikad kući ne dolazi" - otpjevao je uz fojnički sazlija Adem Bureković tokom posjete ekipe Federalne novinaske agencije (Fena)

- Čovjeka saz i pjesma opuštaju. Ja se odmaram uz saz. Čovjek mora biti sam sa sobom rahat, da bi i drugi bili rahat od tebe - kaže Bureković.

Ističe da su rijetki trenuci kad ne pjeva. A to se vidjelo i tokom razgovora za Fenu kad je više svirao i pjevao nego pričao.

Bureković, koji se otprilike 30 godina bavi izradom i sviranjem saza ističe da je još kao mali volio slušati saz, i to stare sazlije koji su svirali i pjevali iz duše. Ističe da je volio i šargiju, violinu...

Govoreći o sevdahu, Bureković kaže da je on u Bosni kultura, tradicija koja se prenosi s koljena na koljeno.

- Pjeva se polako, a ne kao današnje pjesme gdje imate po jedan-dva lista. Treba ih čitati da bi pjevao. Prije su bile osjećajnije, pjevalo se o očima, usnama, kosama... Sve se iz života pjevalo - kaže Bureković.

Sazove pravi od raznih vrsta drveta, javora, trešnje, oraha, šljive. Kaže Bureković da je dobar i dud samo ga malo ima. Saz može da ima osam žica, a može i da bude manji, sa šest, a ima ih i većih sa devet i više.

- Mojih sazova ima po Australiji, Turskoj, Njemačkoj - kaže Bureković, dodavši da kad je riječ o gradnji sazova, to danas mlade ne interesuje, mada mušterija još ima.